Адзін з сялян падвёў белага каня пад кавалерыйскім сядлом. Адхіліўшы працягнутую для дапамогі руку, маркіз лёгка ўскочыў у сядло.
— Ура! закрычаў натоўп.
— Дзе будзе ваша галоўная кватэра, генералі, — спытаў Гавар маркіза, аддаючы яму чэсць.
— На першы час у Фужэрскім лесе. Нам патрэбен ксёндз.
З натоўпу сялян выступіў ксёндз.
Маркіз крануў каня.
— Добры дзень, айцец вікарый. Вам будзе работа.
— Тым лепш, пан маркіз.
— Вам прыдзецца спавядаць шмат народу — тых, вядома, хто пажадае спавядацца перад смерцю.
— Генерал, мы чакаем загадаў, — сказаў Гавар.
— Па-першае, зборны пункт — Фужэрскі лес. Няхай усе ідуць туды па адным.
— Я ўжо распарадзіўся наконт гэтага, генерал.
— Вы, здаецца, казалі, што жыхары ферм і пасёлка добра прынялі сініх?
— Так, генерал.
— Спалілі вы ферму?
— Спалілі.
— А пасёлак?
— Не.
— Спаліце.
— Сінія спрабавалі былі абараняцца, але іх было ўсяго паўтараста чалавек, а нас сем тысяч.
— Якія гэта сінія?
— З атрада Сантэра.
— Таго самага, што загадаў біць у барабан, калі адсякалі галаву каралю? Значыцца, гэта парыжскі батальён?
— Поўбатальёна, генерал.
