— Як ён называецца?
— Генерал, на сцягу напісана: «Батальён Чырвонай Шапкі».
— Дзікія звяры!
— Што загадаеце рабіць з раненымі?
— Прыкончыць.
— Палонных?
— Расстраляць!
— Іх каля васьмідзесяці чалавек.
— Усіх расстраляць.
— Сярод іх дзве жанчыны.
— І жанчын таксама.
— І трое дзяцей.
— Дзяцей вазьміце з сабой. Там відаць будзе, што з імі рабіць.
Маркіз крануў каня.
ЛІТАСЦІ НЕ ДАВАЦЬ!
У той час, калі ўсё гэта адбывалася ля Таніса, жабрак Тэльмарш ішоў у Кралону. Ён прабіраўся густымі сцежкамі праз яры і лагчыны, паглыбляўся ў гушчар, то нічога не заўважаючы, то спыняючыся з-за глупства, больш марачы, як разважаючы. Ён часта зыходзіў з дарогі, адпачываў, нагінаўся, зрываў парастак дзікага шчаўя і пачынаў жаваць, спыняўся, каб напіцца з крыніцы. Часта ён напружана прыслухоўваўся да далёкага шуму, потым зноў задумваўся.
Ён быў ужо стары і яму цяжка было многа хадзіць. Быў ужо вечар, калі ён вяртаўся дахаты.
Недалёка ад Масэ ён убачыў слуп дыму, які падымаўся з зямлі.
Ён быў зусім чорны, толькі часам у ім пабліскваў агонь. Было ясна, што пажар пачаў ужо гаснуць. Дым падымаўся над фермай Эрб-ан-Пайль.
