|
Саўсім яшчэ цёмна, —
Так ня раз, бывала,
Дзед ужо у лесе
(Яшчэ пушча спала)…
Гэтакага лесу
Нам ужо ня бачыць,
Бо каморнік што дня
З жыдам яго значаць;
На шнуры лес рэжуць,
Нумары стаўляюць…
Колькі пнёў у лесе —
Яны пашчытаюць?!
І от, з таго часу,
Як лічыць пачалі,
Зьвер і птушкі нават —
Тыя замаўчалі…
І ня дзіва, брацьця:
Цяпер наш Рыгорка
Кожны цень абліча
З любаго прыгорка.
…Казаў: спала — пушча.
Толькі дзед Завала,
Як у сад знаёмы,
Цягне там бывала.
Пакуль пройдзе выган,
Ды шнурамі поле,
Моліцца і Боскай
Аддаецца волі:
А як толькі ступіць
На край лесу цёмны, —
Гоц праз пні, калоды,
|
