Гэта старонка не была вычытаная
— Галена! — Аж востраў зьнікае.
Вайсковы ляціць на кані,
З падкоў ён агню высякае
І сам у адзеньні-агні.
Зірнуў на Тараса сярдзіта,
Каня перад ім асадзіў,
І конь агнявое капыта
Над тварам ў паветры спывіў.
І жах прабірае хлапчыну
Ляжаць пад узьнятым канём,
І зноў ён гукае дзяўчыну,
І вусны палаюць агнём…
Прачнуўся. У лесе сьвятлела.
Запоўз пад шынэль халадок.
На грабе птушынка запела.
Дрыжэў на ляшчыне лісток…
Чу! Нехта сьпяшыць праз гушчары.
Хто? — Свой, бо па сьвісту пазнаць.
У хлопцаў увага на твары:
Чакаюць, а хочацца спаць!
