Гэта старонка не была вычытаная
— Той ліст да каго? — І маўчаньне
Ім кідае хлопчык у твар.
Зноў б‘юць, толькі чутна стагнаньне
Ды шэпты ідуць між гусар:
— Вось гэта хлапец! Малайчына!
А тут яны ўсе, як адзін…
Ды што, кажуць, ёсьць і дзяўчына,
То лепш атаман за мужчын.
„Што хлоп той?“ — Палкоўнік пытае
— Ні гуку, хоць вышла крыві, —
— То птушку, то птушку мы маем; —
Ўсіх ў лесе, пад лесам; — лаві!
І ловяць, і цягнуць у кучу
Старога, малога, дзяўчат,
Зьдзіраюць кашулі анучы,
Шукаюць вайсковых прылад.
Крык, стрэлы, каманда, як рэха
Па лесе лунае ўвесь час.
То водгульле п‘янага сьмеху,
То дзікі пужлівы галас.
