Гэта старонка не была вычытаная
Пан Вацлаў, смутнейшы за хмару,
Таксама у лесе тым баў.
Глядзеў на глумленьні, і кару
Ў душы сваёй чулай насіў.
Як раптам учуліся крыкі.
Ржэвуцкі у пушчу бяжыць
І бачыць учынак там дзікі,
Што трэба хутчэй бараніць.
— Жуць зараз! — Ён рушыў, як сокал,
І кінуў гусара пад пень.
Зірнуў той драпежна навокал,
А хустачка зьнікла, як цень.
— Як сьмееш! — ускочыў граф Шэцкі,
Схапіўся за шаблю уміг,
Ды зьбіў яго штурх маладзецкі,
І гнеў закруціў абаіх…
— Цяпер ты пра гонар успомніў,
А гвалціць, — то права дзядоў? —
Ржэвуцкі гудзеў няпрытомна,
І выцяў гвалтоўніка зноў…
