Старонка:Дзьве поэмы (1927).pdf/125

Гэта старонка не была вычытаная

О, праўда! Калі-ж ты, калі запануеш
Адна паміж рэчак ды гор?
Няўжо-ж ты плянэту-зямлю абмінуеш,
Ўзьляціш праз плянэты якіясь да зор!


∗     ∗

Чу! Крокі цяжкія па залі.
Астрогі і шаблі зьвіняць.
Ўстаў Вацлаў, каб вочы спаткалі
Таго, хто зноў хоча пытаць.
— Што трэба?
— Ад пана нічога!
— Пакіньце!
— Ня можна: для пана дарога
Ўжо хутка — Палкоўнік…
— Вы гуку пустога
Ня трацьце дарэмна!
Увесь гэты слоўнік:
Паручнік, капітан, палкоўнік, —
Нішто для Вацлава!
— То надта прыемна!
Паручнік даўно анархісты?
Ха-ха! А можа ідэй комуністых
Ржэвуцкі ад хлопаў набраўся?
То мушу зазначыць: дарэмна