Гэта старонка не была вычытаная
— За мною, сюды, во сюды пад прысады! —
Яго хтось схапіў за руку.
А там страляніна па замку йшла з-заду, —
Біў шрот па жалезным таку…
Прабеглі стаўкі, дзе спакойна калісьці
Трымалі паны лебядзей.
На ліпах страсалася жудасна лісьце,
Як-бы з нечаканых падзей.
∗
∗ ∗ |
Прабеглі і двор, і гаёк. — „Адпачынем“,
Сказаў спадарожнік яго:
„Ваколіцы вокам пакуль што акінем,
„Каб тут не чакала чаго!“
Прыселі пад дрэва з хлапцом на узгорку.
Хлапец па краюсе дастаў.
Вёў ветрык начную з лістамі гаворку,
З-пад лесу да іх набягаў.
Вацлаў, чыркануўшы зьнячэўку машынку,
На момант іх твар асьвятліў,
І гэтай агнёвай, віхровай хвілінкай
Сябе, як маланкай, спаліў!
