Гэта старонка не была вычытаная
12
Хто там слухаў яго ў адзіноце сьвятой —
Толькі вецер-падвей,
Толькі хмарка шпарчэй
Пранасілася там са сваёю слатой,
Ды паліў сонца твар,
Слаў праменьні з вачэй…
13
І сьпяваў Ізяслаў,
І арлом кіраваў,
Углядаючысь пільна у стэпы, лясы;
Ён ня голасам пеў, —
Ён душою хмялеў,
І ня раз яго вочы дазналісь расы…
ГОРНІЯ СЬПЕВЫ
14
Ясна ў небе. Вольна ў небе!
Там душы ня трэба слоў;
Там на хмарах, па патрэбе,
Піша сонца псальм вякоў.
