Гэта старонка не была вычытаная
Так хлопцы шкадуюць Тараса:
Нялёгка яго замяніць!
А трэба атаман адразу,
Бо ўжо барацьбы ня спыніць.
І хлопцы пад хаткай у садзе
Размову праводзяць цішком.
Здаецца, і Нёман штось радзіць,
І ветрык, што бег лазьнячком…
Галена хлапцоў сьсябравала
З Вацлавам. Віншуюць яго.
— Шкада, што вось гэтакіх мала,
А болей тут панства таго.
— Нішто! Між жаўнераў даволі,
Што ўжо зразумелі і нас,
Што шляхам тым самым да волі
Нам разам ісьці ў гэты час…
Вацлаў да Галены: „Як можна!
„Пашто ратаваў атаман?
„Ці-ж варты усе мы і кожны
„Вось гэтых расчыненых ран?“
