Гэта старонка не была вычытаная
∗
∗ ∗ |
І раптам загуў той куточак.
— На чоўны! на бераг! у лес!
О, мала, як гэтая, ночак
Тут кожны з людзей перанёс!
Ўжо чулася блізка пагоня.
— Мы зброю у човен, ды. так!
— Во, чуеце, топаюць коні…
— А як-жа з Тарасам? Ён як?
Тараса цягнуць немагчыма.
Ўсё роўна загіне Тарас…
І хлопцы з сьлязнымі вачыма
Ўсе жычуць апошні той раз…
— Вы з намі, Галена, на бераг?
— Канечна, ня з вамі, Вацлаў!
Вы мусіце весьці наш шэраг…
Ржэвуцкі, як слуп той, стаяў.
— Галена! Ну, годзе! Вядзеце!
Яна працягнула руку:
Галену вось там памянеце!
Мятнула яна за раку.
