Гэта старонка не была вычытаная
— Дай чоўны! — з-за рачкі няслося,
Пад залпы бяссорамных слоў!
Вядома, навальнік як просе!
— Выходзь там! — пачулася зноў.
І кулі наўкол загулялі,
Як градам пайшлі па лістох.
Жандары ізноў палявалі,
Пужалі ізноў пералог…
Пазьбілі, нарэшце, плацінкі
(На конях прыстаць не змаглі).
Па сьцежках пасеклі галінкі.
Атаку на хатку вялі…
Пад дрэвам стаяў палясоўшчык,
Як лось, што чакае сабак.
Маршчын засмуглелыя тоўшчы.
І вочы спаткалі ваяк.
Ня ўсьпелі старога угледзець,
Як выпаліў ён па ваўкох,
Пасьпеўшы кагось папярэдзіць,
Зямлю таму выбіць з-пад ног.
