Гэта старонка не была вычытаная
Той момант ускочыў атаман.
Сабраўся апошні ў ім дух,
Каб сам сваёй воляй, свой аман
Тут скончыць, свой скончыўшы рух.
— Злавілі? Папаўся у рукі?
Ды лжэце! Жывога ня ўзяць!
Дык вось вам, падбаўлю дакукі! —
І раптам павязкі ляцяць…
Мундыры пазьбіліся ў дзьверы.
Стаяў перад імі Тарас,
Як сьмертная здань тых жаўнераў
Крывёю зыходзіў і гас.
ДАСКАЗАНЬНЕ
Далей што? Ці-ж выпяюць гэтыя песьні
Аб тым, як дзяўчыну ўзялі,
Як Нёман дзядуня зірнуў ёй балесьне,
Як дрэвы усьлед загулі?
Ці трапяць-жа высказаць гэтыя словы,
З якім адчуваньнем яна
Агледзіла бацькавы сумныя ховы,
Дзяцінства і смутку паўна?
