Гэта старонка не была вычытаная
Як сэрца стрымала дзяўчыны-Галены,
Таго ня учуе жандар,
Калі, скрозь нярушна крывавую пену,
Яшчэ адзін глянуў ёй твар!
Той твар быў бязмоўнага роднага таты,
Што кут свой яшчэ вартаваў.
Адчулі усё гэта ў сэрцы вы, каты?
Тады-б з вас ніхто ня стрываў!
А далей? Вязеньне, прысуды і краты…
Ідуць пагалоскі наўкол:
Ці, кажуць, замучылі дзеўчыну каты,
Ці што не схаваў частакол.
Што ёй уцячы скрозь астрог давялося,
Вядома, ў паўстанчаскі стан;
Што там, дзе Галена, дык пэўна запросе
Ратунку староста і пан.
Што песьні пасклалі, сьпяваюць паўстанцы,
А ў песьнях дзяўчына-гэрой.
А панства пазбавілі троху-ткі танцаў.
А крэсы напружылі строй.
