Гэта старонка не была вычытаная
Ды баюць пра той адзінец-астравочак,
Дзе Бронік з Тарасам ляжаць:
Хлапцы пахавалі гэрояў уночы,
І ціха абодвы там сыіяць…
Паснулі і дрэвы, паветка і хатка.
Парэчка зьдзічэла саўсім.
Прырода заводзіць свае тут парадкі,
Пануе над месцам глухім.
А Нёман? А Нёман дзядуня, як плача,
Сумуе бяз жартаў стары.
Крутне пад карчы, сьлёз лізьне небарача.
І стогн адгукнецца ў бары…
На гэтым канчаюцца сумныя песьні.
Даруйце, браточкі, за іх.
І вы, першакветкі нявесты прадвесьня,
Сястрычкі куточкаў глухіх!
Даруйце за верш, за прыпеў, за няскладзьдзе.
Ці-ж вершам ахопіш людзей,
Прасторы каб даць пагудзець, пагуляць дзе,
Прасторы для гэтых падзей!
25-II—24-IV—24 г.
