Гэта старонка не была вычытаная
Так стыхія вайны ад лясістых заток
Аж пагнала у сьвет
Палядына вяршын.
16
Яшчэ вус не прашыб каляровы пакроў,
Яшчэ твар чырванеў,
Калі дзеўчыну стрэў,
Як прышлося пакінуць заховы бароў,
Вулкі родных сяліб,
Пах зварочаных скіб…
17
Бацька дужы яго дзесь ў акопах, як крот,
Пільнаваў, бараніў
Межы царстваў чужых;
Сьцюжу, слоту знасіў, слухаў выбух грымот, —
Ды ад бойкі аднэй
Век-а-век супачыў…
18
— Дзе-ж ты косткі злажыў? Мо‘ на глебе Прусоў?
Можа Нёман, як дзед,
Да сябе прыгарнуў?
