Гэта старонка не была вычытаная
Можа Прут ці Дунай Беларусі сыноў,
Як і родных румын,
Ў сваё ўлоньне глынуў?
19
Вобраз родны, стары прад вачыма стаяў,
Вобраз бацькі, што век
Жыў для сына ды з ім,
Што ў апошнюю хвілю яго ўспамінаў,
Бо бяз ласкі грудзей
Жыць прышлось абаім.
20
Бацька рана матулю яго пахаваў
Каля вёскі глухой,
Над Дняпром, над ракой;
Яе сон і спакой белы крыж вартаваў…
Ці струхлеў, ці падгніў —
Сын яго не пазбыў…
21
Ці-ж вартуюць крыжы сон ваякаў-бядот?
Тут касьцяк галавы,
Там рукі, там нагі.
Колькі сьнегу, дажджу, сухавеяў, сьпякот
Знаюць косткі палёў,
Знаюць лёс свой благі!
