Гэта старонка не была вычытаная
31
Тым хутчэй падымаўся ўгару Ізяслаў, —
Стуль прынады зямлі
Няпрыметны былі.
Вецер, братка яго, кроў студзіць памагаў,
Чыстасьць сэрца мацніць,
Чыстасьць думкі крыліць.
32
Шлі за годам гады, Ізяслаў перарос
Хваляваньня пару,
Захапленьня той чад:
Як над морам Паўночы, ляціць альбатрос,
Над жыцьцём-нябыцьцём
Ён лунаў наўдагад.
33
Пасьля ночы аднэй баляваньня сяброў,
Дзе свой келіх віна
І Крылан асушыў, —
Разам з сонцам узьняўся над смуткам палёў.
Там сын скутай зямлі
Сонцу модлы стварыў…
