Гэта старонка не была вычытаная
37
Мова-маці яго загучэла ўгары,
Калыханка яе
Залюляла яго.
Паваскросьлі ў душы дні дзяцінай пары,
Ўсё жыцьцё праняслось
Ад маленства свайго
38
І да роднай зямлі прыцягнуўся Крылан,
Каб убачыць хутчэй
Яе ніўкі, бары.
Ледзьве-ледзь аб чужы няпрыветны дзірван
Не разьбіў ён арла
І сябе без пары…
ЗВАРОЧАНЬНЕ
39
Ўсё бліжэй і бліжэй яго родны загон,
Во, ўжо Окаўскі бор,
Во, ўжо стужка Дзясны!
Напружыся, арол, на адзін перагон,
Каб ля дзеда-Дняпра
Слухаць гоман лясны!
