Гэта старонка не была вычытаная
67
Хутка з гутаркай тэй звыкся братка Крылан,
Ён машыяу злажыў
У кагось пад павець, —
Да пары, пакуль зноў дух блуканьня — шатан —
Ад цьвярдыні зямлі
Знаў да хмар ня гукнець…
68
А пакуль, ён любіў гэту маці цьвярдынь,
Гэту вулку сяліб,
Гэту хатку, што грыб;
Але болей любіў рэчкі роднае плынь,
Плюскат срэбны яе,
Вольнаселішча рыб.
69
На прасторы лугоў ён любіў паглядзець
Што за рэчкай ляглі,
За сялібай крыжоў.
Тут на наспах старых ён любіў пасядзець,
Дзе матулі сваёй,
Крыж пахілы знайшоў.
