Гэта старонка не была вычытаная
76
Ён гукаў заглянуць пад прысады вякоў,
Дзе зацішша, ды цень,
Дзе спачыла жыцьцё.
Скамянела даўно там змаганьне князёў:
Там і бойкі, і сойм —
Успамін, забыцьцё!
77
І цякуць у гісторыю год і вякі…
Нібы сетка-рачок
У затоку глыбінь;
Нібы жылы нутра, цеплаты касьнякі,
Што ў сэрца нясуць
Хваляваньні крывін.
78
Так раўняў Ізяслаў формы зьяваў зямных,
Плыні думак сваіх
Ён з прыродай раўняў.
Плыні думак цяклі, як з крыніц тых жывых,
У затоку душы,
Дзе нябыт іх чакаў…
