Гэта старонка не была вычытаная
107
Сонцабога дзіцё, кругам скончыўся год,
І Крылан-Ізяслаў
Шмат прадумаў, пражыў.
І душа перайшла, як і сонца, зварот,
А пад вокам цянёк
Той зварот палажыў.
КАЛЯ ДЗЕТАК
108
Ўсё па вёсках ён жыў. Увосень дзеткам чытаў,
З імі ўзімку гуляў
Па лясох, па сьнягох.
Гэты жвавы народ Ізяслава ўжо знаў,
Як і ён пазнаваў
Тых сяброў па вачох…
109
— Дзядзька Слава, чаму ўвосень жоўкне лісток?
— А чаму дзень-у-дзень
Неба плача-дажджыць?
— А ці ёсьць паміж зор, нібы рай той — куток?
— А навошта ён нам?
І гурточак маўчыць.
