Гэта старонка не была вычытаная
110
Запытаньні ішлі, нібы сквіл птушанят,
Нібы дзюбкі-раты
Ўжо чакалі яды.
І давай ім адказ, ці ты рад, ці ня рад,
Але страву ў раток
Ім давай заўсягды!
111
Пэдагогам ня быў, але дзетак любіў,
Як вясёлку-зару,
Як маёвую рунь.
Ці-ж ня зерні яны перавораных ніў?
Ці-ж ня б‘ецца жыцьцё
Ў гэтых вочках угрунь?
112
І адказы даваў Ізяслаў, як умеў;
Ў чым праконаны быў, —
Ад малых не хаваў;
Што у кнігах знайшоў, ці што вецер напеў,
Калі там, угары,
Сам пытаньні даваў.
