Гэта старонка не была вычытаная
116
Ваяводам старым прытуліўся той дом;
Сумна дзіры глядзяць
Абмярцьвелых вакон.
Мусіць суджаны ён гістарычным судом
Адзінотна спаткаць
Сваю сьмерць праз балькон.
117
Чу, здаецца на стайні капытамі б‘юць
І засовы пяюць
І стаеньнікі ржуць…
То памылка! Прысады маўчаць, ды маўчаць —
То бялізну на рэчцы
У пранікі б‘юць.
118
Хто стаіць пад вакном? Гэта ты, аканом?
Ну, як справы твае?
Малатаркі гудуць!
Што маўчыш? Хто-ж цяпер там кіруе гумном? —
Ён маўчыць. Гэта куст.
То-ж вятры гэтак дзьмуць!
