Гэта старонка не была вычытаная
122
Між колёнаў, як здань, але ў хварбах быцьця,
Нібы Ляля-вясна,
Незнаёмка стаіць.
Як дзяўчынка, хавае жаданьне жыцьця,
Але ў вочы яму,
Счырванеўшы, глядзіць.
123
— Прабачайце… я тут… я заўсёды сама…
Гэты сумны куток…
Тут успомін жыве…
— Прабачайце, залішнія словы — дарма!
І чароўная здань
Адбалькону плыве…
124
Ізяслаў ачуняў, калі хруснуў пясок
Пад прысадамі ліп
За пахучым кустом.
Усьміхнуўся яму галубы паясок.
Але раптам ажыў
Гэты сад, гэты дом.
