Гэта старонка не была вычытаная
125
Ён угрунь за Вясной аж да люстра вады,
А насустрач кусты
Пахам бэзавым кпяць.
Ня шукай, — гэта здань! Ты вярніся сюды!
Навучыся ізноў
Адзіноту вітаць!
126
Але не, не згарнуцца пялёстачкам зноў,
Калі глянуць на іх
У свой час касьнікі!
Але не, не згасіць запалёную кроў,
Калі зельля дала
Чараўніца з рукі!
ШУКАНЬНЕ
127
І пачаў ён шукаць, і пачаў ён пытаць.
Зноў рыхтуе Крылан
Сваяго Крылана,
Каб шырэй, каб вышэй кругавіды заняць.
Мо‘ убачыць яго
Калі-небудзь Яна!
