Гэта старонка не была вычытаная
134
Вось карціна яе: паміж ліпамі дом,
У вакне, у цяні
Хтось задумны стаіць.
Як у казцы, ўсё сьпіць счараваным тым сном,
Толькі воблік жывы
Між калёнаў ня сьпіць.
135
Адбудзіць гэны сад падышоў паясок,
Галубы паясок,
Што ля ножак блукаў.
І ажыў гэны дом, і на сьцежцы пясок;
І той воблік ў вакне
Ада сну ажываў.
136
А ўгары заспыніўся арол у небясох;
На той сад пазіраў
З вышыні галубой,
Як чакаў ён туды счараваных тых двох
І гукаў іх туды
Паляцець за сабой…
