Гэта старонка не была вычытаная
146
— „Паглядзі, — зараз сонца ласкае язьмен,
„Праз гадзіну на бэз
„Упадуць касьнікі,
— „А ці-ж выпадзе ім зазлаваць з перамен,
„Калі заўтра з цяпла
„Ажывуць васількі?“
147
І той госьць зразумеў, што дарэмна страляў,
Што убачыў яе
Ізяслаў толькі раз;
Што як думку сваю, так Крылан той кахаў,
І нянавісьці дух
Ў смутным сэрцы загас.
148
І руку Ізяславу Антоні падаў,
Яны вышлі удвох
З-пад цяністых прысад.
Голас скаргі яшчэ ціха ў сэрцы рыдаў,
Але ў вочы глядзеў
Ізяславу, як брат…
