Гэта старонка не была вычытаная
149
Сьсябравалісь яны з тых часоў па-жывот,
Хоць і кожны сваім
Ўласным шляхам ішоў…
Антоні глядзеў на сяброўскі палёт,
Сам-жа справы зямлі,
Разважаючы, вёў.
150
А калі на зямлі Ізяслаў, то з сябром
Ён дзяліўся усім,
Што у думках гуло.
Ці часамі з душы грухацела, як гром,
Або сьлізка, як твань,
Ціхай рэчкай плыло.
151
Будаваўся тады ў гэтых гутарках плян,
Як навукаю жыць,
Як дабро засяваць,
Як падняць, пад‘араць гэты родны дзірван,
Прызвычаіць людзей
Сабе долю каваць.
