Гэта старонка не была вычытаная
152
Бо навокал было яшчэ шмат цемнаты:
Або зьвер пазіраў,
Або сон агартаў.
Сам сьляпы, яшчэ кпіў хтось з чужой сьлепаты,
А другі з сьлепаты
Для сябе карыстаў…
ПАЦАЛУНАК
153
Чаго доўга чакаў, то стыхійна прышло,
Ўжо бліжэй сваю здань
Распазнаць давялось.
Як паводка крыві, тое шчасьце прайшло,
Нібы сонца само
З жарам сэрца сплялось.
154
Ён зьнізіўся тады ля палянкі лясной,
Там, дзе Слуцкі бугор
У Палесьсе глядзеў.
А яна йшла каня напаіць нізіной,
Бо насіў конь яе
Па дарогах, як леў.
