Гэта старонка не была вычытаная
155
І сустрэлісь яны. І спазналісь яны,
Пабялелі, як сьнег,
І стаялі бяз слоў.
Піў са Случы ваду яе конь вараны,
А машыны мотор
Як прынік да лугоў.
156
І спазналісь яны, бо ўжо ліпень стаяў,
Бо вясьнянкі даўно
Адгучэлі кругом,
Бо над рэчкаю бор сьпевы поўдня пяяў;
Бо ў палёх каласы
Наліліся зярном…
157
І пабраліся тут і пайшлі пад вянец, —
Пад смалісты вянец,
На імшарны дыван.
Ім прызначыў пасаг бор — сівы іх айцец.
Запякаў каравай
Грэцкі радасны Пан…
