Гэта старонка не была вычытаная
— Хто я быў? Хто я тут?
— Уду-ду — уду-ду!
Гэты бор, гэты кут
Счараваў на бяду!
163
І прачнулісь яны, разьвіталісь яны,
Каб на век захаваць
Пацалунак душы…
Бо абое былі над сабой паны!
Ці пабачыць іх зноў
Той куточак глушы?
164
Разьляцеліся зноў, захаваўшы ўспамін,
І свабоду сваю,
І душы чыстату.
Той успомін стаў жыць паміж імі, як сын.
Так мінулі яны
Будніх дзён маркату.
ДАРУЙ!
165
У надвор‘і стаяў, як чарнец, лістапад,
Але зранку пайшоў
Першавесьнікам сьнег.
