Гэта старонка не была вычытаная
172
Птах той хутка згарэў. Пасхадзіўся народ.
Тут Антоні стаяў,
І Прадслава, як здань,
Як падмесячны цень, без сьлязінных маркот,
Ўсё глядзела ўгару,
Хоць там цёмна, як твань.
173
І Антоні сабраў попел скрыдлаў арла,
І заместа труны
Ён насыпаў урну,
І паставіў яе там, дзе рэчка гула,
На магільны курган,
Паміж крыжаў — адну!..
174
Прыхадзіла Прадслава сюды сумаваць.
Тут шукаў і Крылан
Над Дняпром забыцьця…
Што рабіць — ці гукаць? ці яго ўспамінаць?
Ці пад сэрцам пачуць
Дамаганьні жыцьця?..
