Гэта старонка не была вычытаная
Лясьнік ім падае параду
Галена у кустох стаіць…
Вэнэры зорка, як лямпада,
У небе дражніцца, гарыць.
— Як часам трапіце да нашых,
Андрэю скажаце Плыту,
Што ў Шчорсах мы заварым кашу! —
Тарас йшчэ кінуў у цемнату.
Галена у адказ: „Пабачу
Праз тыдзень нашых там хлапцоў.
У Шчорсах часу я ня страчу!“
І зьніклі цені двох плыўцоў.
Стары з Галенаю стаялі
Яшчэ час доўгі у кустох.
Вясло дзесь пляскала аб хвалі,
Ды ветрык тросься ў пералог.
Бяз слоў ідуць яны у хату,
І астравок зноў засыпаў;
І як той вязень свае краты,
Так Нёман бераг пілаваў.
