Зараз за сэрца казлыча ночы калючы хмызьняк… Лёс свой, лавай, закалышам, каб пожні багатыя зьняць.
Ў сьветлае новае Сёньня пойдзем з табою ізноў, сонца прастрэ нам далоні, з сонцам растане і ноч.
1925 г.
|}