Гэта старонка не была вычытаная
Безьліч сьветаў
ў адным подыху жыцьця гараць…
Дай папіць з нятутэшняга сонца струменьняў,
Непазнаных Струменьняў,
дарагая сястра.
Зьліцца-б,
зьвіцца-б,
як пялёсткі ў вяночак адзіны…
А —
Э —
Літа —
нястрыманае думкі узьлёт. —
Я ў палоне яшчэ, да мяне апусьціся,
руньню долі разьліся
на прыбітых палёх.
|}
