Гэта старонка не была вычытаная
3
Ночка цэдзіць сьлязіначкі-росы,
Хвалі ў рэчцы спыняюць бег…
Пад заснуўшай да ранку бярозкай
Ў гэты час я чакаю цябе.
Ты — дзяціна палёў сінявокіх,
Я-ж — варстату рухавага сын.
Страхі ночы, што шэпчуць навокала,
Ня спужаюць сваім нас зыкам.
Цэлы дзень нас праца лашчыла,
Нашы рукі кусаў мазоль…
Хай-жа вечар навее нам шчасьце,
Збае казку стагодніх лясоў.
Запаліўшыся прагным каханьнем,
Ты забудзеш дарогу дамоў…
Пакуль ўсход зарумяніцца раньнем,
Падарунак жыцьцю мы дамо.
3-XI-24 г.
|}
