Ой, юнацтва годы, дзе вы запрапалі… Мо‘ ў дзірван нягодны сам я закапаў вас. Мо‘ ў дзірван нягодны, на сабачым лозе, пахаваў я долю пад асіны сьлёзы.
Пахаваў я долю, сьмяючыся ў руку, бяз жалю-патолі, як сьляпую суку… Бяз жалю-патолі сябе абязьвечыў… Над разьбітай скроняй толькі нудзіць вецер.
