Стаіць, як той мармуравы помнік на могілцы Сенажэцкага, ля заводу — ведаеце?..
Сапраўды, на дзіва прыгожая, як сотня ведзьмаў… Малюнак, а не баба!..
Загарэўся я, праўда… Узьняло істоту нешта агнявое, спрадвечнае…
Зацьвіліся ў вачох пялёсткі…
А навокал — вішні, вішні…
Пах…
— Не за сябе, за мужа, Галынскага, прашу… За атамана вернага майго!.. Дзеля яго — і абнімкі ў падарунак табе…
Як сказала гэта, раптам на мяне нібы вадою сьцюдзёнай лінулі…
— А-а-а… Вось яно што!..
Прыцэліўся…
— Адыйдзіся, Аксана!.. Не жартую… Чуеш?.. Страляць буду…
Кінулася яна тута, як каршун які, да мяне — задавіць, пэўна, хацела…
Ды не трапілася!..
— Паціснуў курок я…
Як птушка падстрэляная, плёснула рукамі-крыльямі Аксана ды без крыку ля ног маіх і лягла.
Скрозь самае сэрца пуля праняслась…
На стрэл хлапцы повыскаквалі — агледзіліся.
Расказаў я ім…
А праз некалькі хвілін вывелі Галынскага на растрэл.
Чуў ён размову нашу…
І такі ў яго твар страшэнны быў, што нават у вочы глядзець яму ніхто не асьмеліўся.
Бляды, бляды… Валосься — ва ўсе бакі… Вочы сіняй крывёю наліліся.
Вывелі — разьвітацца дазволілі…
Паваліўся атаман на жонкіна цела — цёплае яшчэ прыпаў вуснамі, ды як зараве дзікім голасам, як ваўчыца, калі заб‘еш пры ёй дзіцёнка яе… Ледзь вытрымалі мы.
Пасьля — у адной ямцы і пахавалі іх“…
Багунец скончыў.
Паціху разьвіднела…
З Дняпра вольна дыхаў ветрык — лёгкі і радасны, як першая любоўная пяшчота.
Сіняватай эмалью паглядала неба…
Мы з Амелькам ляжалі, поўныя адчуваньняў, перанёсшыся думкамі ў сьветлую рамантыку мінулага.
