Старонка:Дняпроўскія ўсплёскі (1927).pdf/9

Юрка Лявонны.

---

Выпадак.

Апавяданьне.

Над Дняпром сонна павісла млявая ліпнёўская ноч.

З крыштальнай урны небасхілу мякка выліваецца хмялёвая вільгаць луннага сьвету.

Ён мяшаецца з чырвоным сьветам вогнішча, і ад гэтага — постаці мужчын, сідзячых тварам да месіка, робяцца празрыста-глыбокімі…

Часамі лёгка трашчыць сухое суччо ў вагні, па жоўтаму пяску шырокага берагу перабягаюць цені, няясныя, але прыкметныя сьляды вогнішча.

Ціха-ціха…

Ледзь чутны ўсьплёскі вялікай ракі, уздыхаюць і варушацца стагодзьдзі. Сінімі хвалямі бруяцца далёкія паданьні мінулага. Дзесь-ці за Дняпром, як відаць, заблудзіўся конь. Здалеку чуваць яго жалобна-моцны покліч:

І-й-йо-го-го-го!…

Рассыпаецца на застыгшым лагу звонкае рэха.

… Мы ляжым ля цяпла ў трох. Сапрон Багунец, былы „Чонавец“, Амелька, Гусак і я.

Гаварыць — неахвота…

Шкада самому кратаць роўную глыбіню аксамітнай ночы.

Ужо занадта бяскрайна яна, як само Дняпро ў павадкі…

А паслухаць — напрыклад Багунца — з вялікай прыемнасьцю!..

Залаты барытон бачыўшага „віды“ Сапрона так і просіцца ў душу… І „гісторыі“ яго заўсёды надзвычайна цікавы.

Я ляжу ў спакойным задуменьні і ўважліва пазіраю на яго.

„У 20-м было…

На Кіяўшчыне… Калі „бацька“ Махно з сваіх тачанак граміў не шкадуючы „рідну“ Украіну.

Заліваліся буйнай крывёю здратаваныя палі…

У мястэчках і буйнейшых сёлах удалыя махноўцы цалком вырэззалі жыдоўскія сем‘і…