Гэта старонка не была вычытаная
II
Ой ты, клёне, клёне мой зялёналісты,
над табой зара заранкаю цьвіце,
пад табой-жа горна плача цымбалісты.
Струны рвуцца, рвуцца ўсё часьцей, часьцей:
ой-да боль-балючасьць ў сэрца упілася.
Прысланіўся месяц да жарсьцьвяных сьцен;
абступілі радасьць чорныя балясы.
Скавытаць зубамі ўвосень воўк ахвоч…
Не лячыць жа раны, не лячыць альясам,
калі ў песьні сьцюжа, калі ў слове ноч.
14-VIII — 26 г.
|}
