Старонка:Дні вясны (1927).pdf/65

З ЦЫКЛЮ „ЗАХОДНЯЯ БЕЛАРУСЬ“

Затрасьліся у лесе асіны —
сіроты, як-бы без сям‘і…
Нехта вусны да сіня насініў
і раны цалуе зямлі.

Нехта локці ў шаленстве кусае
і цела грызе на кускі.
Не сьпяваюць яму больш: — Осанна! —
сьлед яго замятаюць пяскі.

Шмат было іх чужых-чужаніцаў,
і кожны нам косьці крывіў,
З нашмі сёстрамі праглі жаніцца,
выпіць каб болей крыві.

Дык таму і трасуцца асіны —
сіроты, як-бы без сям‘і.
Знаем, хто вусны да сіня насініў
і раны цалуе зямлі.

26-V — 26 г.