Старонка:Дні вясны (1927).pdf/73

НЯ ШУМЕЦЕ, ВЕТРЫ!

I

Ня быльнёг у даліне пасох,
і ня вецер сумуе ў лясох:
то дзяўчына дубровай ідзе,
што радасны ўтраціла дзень.

Ня лісты зажурыліся ў сінь,
і ня смутак асеньні асін:
то прадоньне вачэй агнявых,
што хлапец малады угнявіў.

Ня туман ды расу пагубляў,
і ня срэбра зіяе між плям:
то сьлязіны цьвітуць на пяску, —
што яна пагубляла ўвясну.

Не каліна ад соку гарыць,
і ня зорка ўзышла з-за гары:
гэта вуснаў жывы агняцьвет, —
ў іх запале праменіцца сьвет.