Гэта старонка не была вычытаная
Ціха зоры сьмяяліся ў вецьці, —
я на іх задумённа глядзеў.
Разгадаць мне хацелася ўсьмешку
аднэй зоранькі яснай, як дзень.
Ружавела каліна на ўзьмежку,
я прыціснуў яе да грудзей.
Хай яснасьць, сьветлазорая яснасьць
перальлецца ў вачох дарагіх.
Болей вецер рукамі ня сплясьне,
застанёмся з табою ўдваіх.
Застанёмся, мая ты красуня!
Я ня ведаў уцехі ў жыцьці.
Мне расслухаць хацелася ў шуме,
аб чым ліст да ліста шапаціць.
Яна слоў мне тады не казала,
яе вусны палілі мой твар.
Ня было, ня было ў песьні жалю,
толькі кідала сэрца у жар.
А што далей… у ветра спытайся.
Пакахаў, як ніхто, пакахаў.
