Капітан меў на ўвазе свой фрак і жылет.
Уолтэру і ў галаву не прыходзіла, чаму капітан так старанна завязваў гальштук, закручваючы звісаючыя канцы яго, як свіны хвосцік, і прасаджваючы іх у масіўнае залатое кальцо, на якім, на ўспамін пра нейкага памёршага сябра, была паказана магіла, жалезная агарожа і дрэва; і чаму капітан падцягнуў уверх каўнер рубашкі, наколькі давала магчымасць зрабіць гэта ірландская ніжняя бялізна; і чаму ён зняў чаравікі і адзеў парадныя боты, якімі карыстаўся толькі ў экстраных выпадках. Капітан, прыбраўшыся, нарэшце, быў вельмі здаволены і, агледзеўшы сябе з ног да галавы ў люстэрку для брыцця, якое зняў для гэтай мэты са сцяны, узяў сваю сучкаватую палку і абвясціў, што гатоў.
Калі яны вышлі на вуліцу, капітан рушыў з большай самазадаволенасцю, чым звычайна, але гэту акалічнасць Уолтэр прыпісаў дзеянню ботаў і асаблівай увагі на яго не звярнуў. Яны не паспелі далёка адыйсці, як спаткалі жанчыну, што прадавала кветкі, і капітан, спыніўшыся, нязрушны, нібы яму нешта надзвычайнае ўспала на думку купіў самую вялікую вязанку ў яе кошыку — вельмі прыгожы букет у форме веера, які меў каля двух з паловай футаў у абхваце і быў складзены з цудоўнейшых на свеце кветак.
Узброены гэтым маленькім падарункам, які прызначаўся для містэра Домбі, капітан Катль ішоў з Уолтэрам, пакуль яны не наблізіліся да дзвярэй інструментальнага майстра, перад якімі абодва спыніліся.
— Вы знойдзеце? — запытаўся Уолтэр.
— Так, — адказваў капітан, адчуваючы, што ад Уолтэра трэба пазбавіцца, перш чым пачаць далейшае, і што лепш перанесці намечаны візіт на больш позні час.
— І вы нічога не забудзецеся? — запытаўся Уолтэр.
— Не, — адказаў капітан.
— Я зараж-жа пайду на прагулку, — сказаў Уолтэр, — і не буду перашкаджаць, капітан Катль.
— Прагуляйцеся добра, мой хлопчык! — крыкнуў яму ўслед капітан.
Уолтэр махнуў рукой у знак згоды і пайшоў сваёй дарогай.
Ісці яму не было куды; але ён вырашыў накіравацца ў поле, дзе можна было-б паразмышляць пра невядомае жыццё, якое прадстаяла яму, і, лежачы пад дрэвам, спакойна падумаць. Самымі прыгожымі яму здаваліся палі паблізу Хестэда, а лепшай дарогай яму здавалася дарога паўз дом містэра Домбі.
Калі Уолтэр праходзіў міма яго і зірнуў на пануры яго фасад, дом, як заўсёды, быў велічным і пахмурным. Усе шторы былі апушчаны, але вокны верхняга паверха адчынены насцеж, і ветрык, прабягаючы па фіранках і развяваючы іх, адзін толькі і ажыўляў знешні выгляд дома. Уолтэр прайшоў спакойна міма і быў рад, калі гэты дом і наступны асталіся ззаду.
