бачыў і не пытаўся пра яе. Магчыма, ён і не ведаў, што яна ёсць у доме.
Аднаго разу, праз тыдзень пасля пахавання, Фларэнс сядзела занятая работай, калі з'явілася С'юзен; ні то плачучы, ні то смеючыся, яна далажыла аб прыходзе госця.
— Госць! Да мяне, С'юзен? — сказала Фларэнс, са здзіўленнем падняўшы галаву.
— Так, гэта і сапраўды дзіва, хіба не праўда, міс Флой? — сказала С'юзен. — Але я хачу, каб у вас было многа гасцей, дапраўды-ж, хачу, бо ад гэтага вам толькі лепш будзе, і мне здаецца, чым хутчэй мы з вамі паедзем хоць-бы да гэтых старых Скетлсаў, міс, тым лепш для нас абодвух; я, магчыма, не хачу жыць у вялікай грамадзе, міс Флой, але ўсё-такі я не устрыца.
Аддадзім належнае міс Ніпер — яна больш клапацілася аб сваёй маладой гаспадыні, чым аб сабе, і гэта было відаць па яе твары.
— Ну, а госць, С'юзен? — сказала Фларэнс.
С'юзён з істэрычным фырканнем, якое столькі-ж было падобна да смеху, колькі да плачу, і столькі-ж да плачу, колькі да смеху, адказала:
— Містэр Тутс!
Усмешка, што з'явілася на твары Фларэнс, праз секунду знікла, і вочы яе напоўніліся слязмі. Але ўсё-такі гэта была ўсмешка, і яна зрабіла вялікую прыемнасць міс Ніпер.
— Я адчула якраз тое самае, міс Флой, — сказала С'юзен, прыкладваючы фартух да вачэй і ківаючы галавой. — Як толькі я ўбачыла ў вестыбюлі гэтага блажэннага, міс Флой, я перш рассмяялася, а пасля не магла не заплакаць.
С'юзен Ніпер мімаволі пачала аднаўляць гэта і тут. Тым часам містэр Тутс, які падняўся ўслед за ёю наверх, не ведаючы аб уражанні, якое ён зрабіў, заявіў аб сваёй прысутнасці, пастукаўшы ў дзверы, і ўвайшоў вельмі бойка.
— Як маецеся, міс Домбі? — сказаў містэр Тутс. — Я здароў, дзякую вам; як ваша здароўе?
Містэр Тутс — не было на свеце чалавека лепшага за яго, хоць, магчыма, знайшлося-б некалькі больш ясных галоў, — клапатліва прыдумаў гэту доўгую прамову з мэтай зрабіць палёгку як Фларэнс, так і самому сабе. Але, выявіўшы, што праматаў свой запас, па сутнасці, неразумна, растранжырыўшы ўсё адразу, раней, чым сеў на крэсла, і раней, чым Фларэнс прагаварыла слова, і раней, чым пераступіў цераз парог, ён палічыў за лепшае пачаць спачатку.
— Як маецеся, міс Домбі? — сказаў містэр Тутс. — Я здаровы, дзякую вам; як ваша здароўе?
Фларэнс падала яму руку і сказала, што адчувае сябе добра.
— Я сябе адчуваю вельмі добра, — сказаў містэр Тутс сядаючы. — Так, я вельмі добра сябе адчуваю. Не памятаю, - сказаў
