У гэтым не магло быць сумнення, як і ў тым, што рукі сціскалі моцна.
— Сабака! — праз сціснутыя зубы сказаў містэр Каркер. — Я вас задушу!
Байлер захныкаў: ды няўжо? О, не, ён не задушыць! І навошта ён гэта робіць? І чаму не задушыць яму каго-небудзь роўнага па сіле, але не яго, Байлера? Аднак, Байлер быў уціхаміран незвычайным прыёмам, аказаным яму, і калі галава яго перастала ківацца і ён паглядзеў джэнтльмену ў твар, або, больш правільна, у зубы, і ўбачыў, як той на яго агрызаецца, ён да такой ступені забыўся пра сваю мужнасць, што расплакаўся.
— Я вам нічога не зрабіў, сэр, — сказаў Байлер, інакш Роб, інакш Тачыльшчык, і нязменна Тудль.
— Вы нягодны блазнюк! — сказаў містэр Каркер, памалу выпускаючы яго і адступаючыся на крок, каб прыняць улюбёную сваю позу. — Што вы думалі, калі вы адважыліся з'явіцца сюды?
— Нічога дрэннага я не думаў, сэр, — захныкаў Роб, адной рукой хапаючыся за шыю, а суставамі другой выціраючы вочы. — Я больш ніколі не прыду, сэр. Я хацеў толькі атрымаць работу.
— Работу, вось што, малады Каін?[1] — паўтарыў містэр Каркер, пільна ў яго ўглядаючыся. — Ды хіба вы не самы лянівы бяздзейнік у Лондане?
Абвінавачанне, якое вельмі закрачала містэра Тудля-малодшага, так адпавядала яго рэпутацыі, што ён ніводным словам не мог яго абвергнуць. Таму ён стаяў, пазіраючы на джэнтльмена са спалоханым, зняважаным і пакаяным выглядам. І калі ён глядзеў на яго, можна было заўважыць, што ён зачараваны містэрам Каркерам і не зводзіць з яго сваіх круглых спалоханых вачэй.
— Хіба вы не злодзей? — сказаў містэр Каркер, — засунуўшы рукі ў кішэні.
— Не, сэр! — сказаў у апраўданне Роб.
— Злодзей! — сказаў містэр Каркер.
— Дапраўды-ж не, сэр! — хныкаў Роб. — Я ніколі не займаўся такімі справамі, як зладзейства, сэр, верце імне. Я ведаю, што збіўся з дарогі, сэр, з таго часу, як пачаў займацца паляваннем на птушак. Вядома, могуць сказаць, — у прыпадку раскаяння прадаўжаў містэр Тудль-малодшы, — што птушкі-спявунні — бязвінная кампанія, але ніхто не ведае, якія гэта шкодныя пічушкі і да чаго яны вас могуць давесці.
Як відаць, яго яны давялі да вельветавай[2] курткі і вельмі паношаных штаноў, незвычайна кароткага чырвонага жылета, падобнага да нагрудніка, з-пад якога была відаць сіняя клятчатая сарочка, і да вышэйпамянёнага капялюша.
