Містэр Каркер-загадчык, з капелюшом у руцэ, які толькі што прыбыў у Лемінгтон і якога толькі што прадставілі маёру, паказаў апошняму падвойны рад зубоў і заявіў, што бярэ на сябе смеласць падзякаваць яму ад усяго сэрца за такую здзіўляючую змену к лепшаму ў знешнасці і настроі містэра Домбі.
— Далібог, сэр, — адказваў маёр, — няма за што мне дзякаваць, бо гэта ўзаемная паслуга. Такі вялікі чалавек, сэр, як наш сябра Домбі, — прадаўжаў маёр, прыцішыўшы голас, але прыцішыўшы яго не настолькі, каб гэты джэнтльмен не мог яго пачуць, — мімаволі аблагароджвае і ўзвышае сваіх сяброў. Ён умацоўвае і ажыўляе маральную прыроду чалавека, сэр.
Містэр Каркер ухапіўся за гэтыя словы. Маральную прыроду. Вось іменна! Гэтыя самыя словы круціліся ў яго на языку.
Надзвычай прыязныя адносіны містэра Каркера да маёра і зачараванне містэра Каркера яго грубасцю, непахіснасцю і прастатой паблісквалі ў кожным зубе містэра Каркера.
— А цяпер, сэр, — сказаў маёр, — вам і Домбі, бясспрэчна, трэба абмеркаваць чорт ведае як многа спраў.
— О, не, маёр, — заўважыў містэр Домбі.
— Домбі, — рашуча запярэчыў маёр, — я лепш ведаю. Такому выдатнаму чалавеку, як вы, гіганту камерцыі, перашкаджаць не варта. Вашы хвіліны дарагія. Мы сустрэнемся ў часе абеду, у перапынку стары Джозеф пастараецца не пападацца на вочы. Містэр Каркер, абед роўна а сёмай.
Паведаміўшы гэта, маёр з надзвычай раздутай фізіяноміяй пайшоў, але адразу-ж высунуў зноў галаву ў дзверы і сказаў:
— Прашу прабачэння, Домбі, вы нічога не хочаце ім перадаць?
Містэр Домбі, крыху збянтэжаны, мімаходзь глянуўшы на пачцівага ахоўца яго камерцыйных таямніц, даручыў маёру перадаць паклон.
— Клянуся богам, сэр, — сказаў маёр, — вы павінны перадаць што-небудзь больш шчырае, інакш стары Джо сустрэне зусім не гасцінны прыём.
— У такім выпадку, маё шанаванне, маёр, калі хочаце, — адказваў містэр Домбі.
— Чорт пабяры, сэр, — сказаў маёр, жартаўліва патрасаючы плячыма і тлустымі шчокамі, — перадайце што-небу больш шчырае.
— У такім выпадку ўсё, што вы пажадаеце, маёр, — заўважыў містэр Домбі.
— Наш сябра хітры, сэр, хітры, сэр, д'ябальскі хітры, — сказаў маёр, паглядаючы з-за дзвярэй на Каркера. — Такі-ж і Бегсток. — Затым, кінуўшы хіхікаць і выпрастаўшыся ва ўвесь рост, маёр урачыста сказаў, стукаючы сябе ў грудзі: — Домбі! Я зайздрошчу вашым пачуццям. Няхай благаславіць вас бог! І вышаў.
