сэр, — гаварыць адкрыта? Ці можа я павінен адступіць, Домбі, захоўваць адлегласць і быць цырамонным?
— Дарагі маёр Бегсток, — з задаволеным выглядам кажа містэр Домбі, — вы нават разгарачыліся.
— Клянуся, сэр, — кажа маёр, — я разгарачыўся! Джозеф Б. не адмаўляе гэтага, Домбі. Ён разгарачаны! Такі дзень, як сёння, сэр, абуджае ўсе благародныя пачуцці, якія яшчэ захаваліся ў старой, агіднай, пацёртай, паношанай, слабой абалонцы Дж. Б. І вось што я вам скажу, Домбі: у такі момант чалавек павінен выказаць усё, што ў яго на душы, або няхай адзенуць яму наморднік. І Джозеф Бегсток гаворыць вам у вочы, Домбі, тое самае, што гаворыць ён за вашай спіной у сябе ў клубе: на яго не адзець намордніка, калі гутарка ідзе аб Полі Домбі. Чорт пабяры, сэр, — сказаў у заключэнне маёр з вялікай цвёрдасцю, — што-ж вы на гэта скажаце?
— Маёр, — адказвае містэр Домбі, — запэўняю вас, я вам вельмі ўдзячан. У мяне не было намеру ставіць перашкоды вашай надта старонняй прыхільнасці да мяне.
— Зусім не вельмі старонняй, сэр! — ускрыквае халерычны маёр. — Домбі, я супроць гэтага!
— У такім выпадку — вашай прыхільнасці да мяне, — прадаўжае містэр Домбі. — І ў такі момант, як гэты, я не магу забыцца, чым я яму абавязан.
— Домбі, — кажа маёр, робячы адпаведны жэст, — вось рука Джозефа Бегстока, простага, старога Джоя Б., сэр, калі вам гэта больш да густу! Домбі, няхай гэты дзень будзе найшчасліўшым у нашым жыцці! Ды благаславіць вас бог!
Уваходзіць містэр Каркер, таксама вельмі прыгожа апрануты і з усмешкай, як сапраўдны госць вяселля. Ён ледзь адважваецца выпусціць руку містэра Домбі — такія палкія яго віншаванні; і ў той-жа час ён так шчыра трасе руку маёра, што дрыжэнне яго рук перадаецца таксама і яго голасу, які выціскаецца праз зубы.
— Нават надвор'е спрыяе, — кажа містэр Каркер. — На дзіва сонечны і цёплы дзень! Спадзяюся, я ні на секунду не спазніўся?
— Хвіліна ў хвіліну, сэр, — кажа маёр.
— Я ў захапленні, — кажа містэр Каркер. — Я баяўся, каб на некалькі секунд не спазніцца да прызначанай гадзіны, бо мяне затрымала вераніца павозак. І я асмеліўся заехаць на Брук-стрыт, — гэтыя словы былі звернуты да містэра Домбі, — каб пакінуць некалькі вельмі рэдкіх кветак для місіс Домбі. Чалавек у маім становішчы, які заслужыў быць запрошаным сюды, ганарыцца магчымасцю прынесці даніну паважання ў знак сваёй васальнай залежнасці. А з прычыны таго, што місіс Домбі, бясспрэчна, засыпана каштоўнымі і прыгожымі рэчамі, — тут ён кінуў дзіўны позірк на свайго апекуна, — я цешу сябе надзеяй, што маё прынашэнне будзе прынята з прыхільнасцю іменна дзякуючы таму, што яно такое скромнае.
