Капітану нібы не спадабаўся такі спосаб дзеянняў маладой жанчыны і, адкінуўшыся на спінку крэсла, ён скіраваў на містэра Тутса недаверлівы, калі не пагрозны позірк.
— Там яна дастала гэтую газету, — сказаў містэр Тутс. — Яна сказала мне, што ўвесь дзень хавала яе ад міс Домбі, бо тут штосьці надрукавана аб некім, каго ведала яна і маленькі Домбі, а пасля яна прачытала мне гэтае месца. Вельмі добра. Пасля яна сказала… Пачакайце хвілінку… што-ж гэта яна сказала?
Містэр Тутс, спрабуючы сканцэнтраваць свае разумовыя сілы на гэтым пытанні, выпадкова сустрэў позірк капітана і быў да такой ступені збіты з панталыку яго жорсткасцю, што яму вельмі цяжка было вярнуцца да прадмета размовы.
— О, — сказаў містэр Тутс пасля доўгага раздум'я. — О! так! Яна сказала, што гэта акажацца няправільным, як яна спадзяецца, але ёй нельга выйсці з дому, не выклікаўшы падазрэнняў у міс Домбі, і ці не магу я заглянуць да містэра Саламона Джылса, інструментальнага майстра, які гэтай асобе даводзіцца дзядзькам, і запытацца ў яго, ці верыць ён паведамленню і ці не чуў яшчэ чаго-небудзь у Сіці. Яна сказала, што калі ён не будзе магчы гаварыць са мною, то капітан Катль, вядома, пагаворыць. Дарэчы! — усклікнуў містэр Тутс, здзіўлены нечаканым адкрыццём. — Ведаеце, гэта-ж яна вас мела на ўвазе!
Капітан паглядзеў на газету, якую містэр Тутс трымаў у руцэ, і пачаў перарывіста дыхаць.
— А прышоў я так позна, — прадаўжаў містэр, Тутс, — таму, што спачатку накіраваўся ў Фінчлі здабыць кураслеп для птушкі міс Домбі — там расце самы лепшы. Але адтуль я пайшоў проста сюды. Напэўна, вы бачылі гэту газету?
Капітан, які ўстрымліваўся ад чытання газет, баючыся каб не наткнуцца на аб'яву аб самім сабе, змешчаную місіс Мак-Стынджэр, паківаў галавою.
— Прачытаць вам гэту заметку? — запытаўся містэр Тутс.
З прычыны таго, што капітан кіўнуў у знак згоды, містэр Тутс пачаў чытаць наступнае паведамленне Марскога дэпартамента.
— «Саўтхемптон. Барк «Выклік», капітан Генры Джэймз, які прыбыў сёння ў порт з грузам цукру, кофе і рому, паведамляе, што на шосты дзень пасля адплыцця з Ямайкі на радзіму, калі судно было засцігнута штормам на»… ну, ведаеце, на такой-та шырыні, — сказаў містэр Тутс, зрабіўшы няўдачную спробу перамагчы лічбы і спатыкнуўшыся аб іх.
— Ну! — крыкнуў капітан, стукнуўшы кулаком па стале. — Далей, прыяцель!
— … Шырыні, — паўтарыў містэр Тутс, кінуўшы спалоханы позірк на капітана, — і такой-та даўжыні… вахценны заўважыў за поўгадзіны да заходу сонца на адлегласці мілі абломкі нейкага пацярпеўшага крушэнне судна, якія плылі па вадзе. З тае
